And when you think nothing in the world can harm you anymore ~

I E D E R E E N

Pulse zette voorzichtig zijn poot op de koude vloer van de oude ruïne. Een grote sneeuwstorm raasde achter hem aan zoals hij aan de wolken kon zien. Hij wilde niet het risico nemen om straks vast te komen in die sneeuw en bovendien wist hij dat hij ook niet verder kon zoeken naar de Everyal als het weer buiten echt verschrikkelijk was. Het weer was de laatste tijd sowieso niet zo fijn. De winter was aangebroken en het werd met de dag kouder en donkerder. Het waren sombere, saaie tijden. Veel gebeurde er niet, maar dat was vooral omdat iedereen veilig in zijn nest bleef. Ook was er weinig prooi om achteraan te jagen, dus katten hielden zich wel gedeisd en verspilden zo weinig mogelijk energie. Maar omdat Pulse zijn hobby had gebaseerd op het vinden van die verdomde steen, kon hij niets anders doen dan doorlopen en door blijven zoeken tot hij eindelijk had gevonden waar hij naar zocht. Alleen nu moest hij dus echt gaan schuilen, hoe koppig hij ook door wilde gaan met zoeken. Terwijl hij zijn andere poten ook op de stenen ondergrond zette, merkte hij dat het buiten was gaan sneeuwen. De lucht was donkergrijs en de wind was nog harder gaan waaien. Gelukkig, hij was net op tijd binnen. In de ruïne was het een stuk warmer, hoewel er aardig wat kieren waren die stroken koude wind binnen lieten. De oranje kater liep naar het midden van de ruïne en bleef even staan. Het was donker en vochtig, maar het was nog altijd beter dan buiten in de sneeuwstorm. Hij hoorde de wind gieren en zag hoe witte vlokjes sneeuw zich naar binnen lieten waaien en een hoopje vormden onder een gat in de muur waar eerst een raam moest hebben gezeten. Een rilling trok over Pulse’s ruggengraat en hij liep verder, zoekend naar een plekje dat afgeschermd was tegen de koude wind en waar de sneeuw niet zou kunnen komen. In een van de hoeken vond hij een prima plek om zich neer te nestelen. De hoek was bekleed met onkruid dat, ondanks de strenge kou, gestaag door bleef groeien. Het was heerlijk zacht en werkte isolerend tegen de koude ondergrond en muur. De kater liep een paar rondjes om zijn eigen as en liet zich daarna voorzichtig op het bedje van onkruid vallen. Hij sloeg zijn staart om zich heen en sloot zijn ogen even. Hij wist dat hij eigenlijk niet moest gaan slapen, want hij zou vast niet de enige kat zijn die hier onderdak zou gaan zoeken. Maar de tocht door de sneeuw was zwaar geweest, en hij was uitgeput. Een dutje verdiende hij wel. Zodra hij wakker zou worden, zou hij hier een muisje of wat vangen, en daarna kon hij er wel weer tegenaan. Pulse wilde daar nog niet aan denken. Hij dacht zich in hoe prachtig de zomer was, en hoe warm het dan altijd was. Met deze gedachten op zijn netvlies gebrand, werd zijn ademhaling steeds rustiger tot het in een ritmisch patroon was.