~A white world~

Kleine sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden en veranderde de wereld in een vreedzame witte wereld, tenminste zo leek het als je van bovenaf keek. Een stille witte wereld, waar iedereen vreedzaam samen leefde. Als je als dier op de grond kwam dan wist je wel beter. De wereld was verre van vreedzaam, de wereld bestond uit een afvalrace alleen de sterksten overleefden. Zo had het dierenrijk altijd in elkaar gestoken, zo had de natuur het bedacht. Als je niet snel genoeg was werd je opgegeten, als je niet slim genoeg was vond je geen eten. Een wereld waarin elk dier opgroeide, waarin iedereen zich een weg door het leven probeerde te worstelen. Een wereld waar je continu voor dillema’s stond. Keuzes die je gewoonweg moest maken en die de rest van je leven zouden bepalen. Een bruin/witte kat liep geruisloos door deze wereld, een wereld die ook hem al vaak genoeg gedwongen had keuzes te maken. Zijn groene ogen keken koud de witte wereld in. Hij was een fors gebouwde kater, een bouw die bewees dat hij veel gereisd had. Dat hij in zijn korte leven al heel wat van deze afvalrace gezien had. Hij wist hoe hard het leven kon zijn, maar hij had ook veel van de mooie dingen gezien. Een hertenmoeder die haar jong beschermde, de liefde die opbloeide tussen twee zwanen. Hij was wat voor de natuur gaan voelen, ondanks alles. Hij voelde zich prettig in de natuur, als niemand hem lastigviel, als hij zijn ogen kon sluiten en naar de geluiden kon luisteren. Zijn ouders waren voor zijn ogen bezweken, omdat ze iets verkeerds binnengekregen hadden toen ze samen uit jagen waren geweest. Ze hadden het dat keer niet aan hun kittens gegeven en dat had waarschijnlijk hun leven gered. Tor was altijd een beetje het buitenbeentje geweest van het nest. Al zag zijn vader een vechter in hem, zei hij dat hij trots op de jonge Tor was. Daarom waren zijn broertjes en zusjes jaloers geworden, hadden ze hem zoveel mogelijk gemeden. Hij had de lof van zijn vader altijd geweldig gevonden, maar het had hem ook altijd verdriet gedaan dat de anderen hem daarom niet mochten. Het was daarom ook niet zo moeilijk te voorspellen dat toen hun ouders stierven, ze hem de schuld gaven. Ze hadden hem net zo lang getreiterd en opgefokt totdat hij het zelf ging geloven. Het was zijn schuld geweest dat zijn ouders op pad waren gegaan, omdat ze aan hem wouden laten zien hoe je moest jagen. Nou wist hij dat het allemaal onzin was, maar daardoor was hij bij hun weggegaan. Was hij in zijn eentje de weide wereld ingetrokken. Daardoor was hij wel helemaal tot zichzelf gekomen, wist hij waar hij voor op moest passen en wat hij kon vertrouwen. Had hij een band opgebouwd met de natuur waar hij in leefde, maar was hij afgezonderd geraakt van zijn soortgenoten. Daarom wantrouwde hij andere snel en kon hij verkeerd uit de hoek komen, maar zelfs dat kon hem niks schelen. Als hij maar kon genieten van zijn tochtjes alleen door de natuur. De sneeuw maakte een bedje op zijn rug en hij schudde de sneeuw uit zijn vacht. Hij stopte met lopen toen er opeens voor hem een groot meer opdoemde. Zijn groene ogen werden groot en hij staarde verrast naar het meer wat opeens uit het niets verschenen leek. Hij liep er op af en bleef vlak voor de waterkant staan. Toen ging hij zitten en veegde hij zijn staart zachtjes over de grond. “Verrassend,” mompelde hij. “Alweer,” Er ontstond een klein grijnsje om zijn lippen terwijl zijn groene ogen even begonnen te glinsteren. Toen werden ze weer even koud als eerst terwijl hij over het water staarde. “Hallo,” zei hij toen uit het niets. Hij had zich niet bewogen, maar hij hoorde hoe iemand hem naderde. Hij draaide zich niet om, maar bleef over het water uitkijken. Hij wist dat iemand hem gewoon bij zijn nek kon grijpen, maar ook dat interesseerde hem niet. Als dat zijn lot was, prima. Hij deed er geen moeite voor om zichzelf in leven te houden. Hij at en dronk en trok dan weer verder. Dat was het enige wat hij deed, zodat hij overeind bleef. Voor de rest liet hij het gewoon over zich heen komen.

[Iedereen welkom]