Just know it

Met grote sprongen vloog Pulse over het witte landschap. Hij rende zo snel hij kon zonder er een reden voor te hebben. Hij vond het wel fijn om even zijn energie kwijt te kunnen, hoewel hij het beter op kon sparen en gebruiken voor de zoektocht naar de Everyal. Alleen had hij de laatste tijd steeds minder zin gekregen in het vinden van die steen. Meer en meer bedacht hij zich dat het misschien allemaal wel een sprookje was. Het leek eigenlijk ook helemaal niet logisch als je een beetje helder nadacht. Een lichtgevende steen die krachten bezat. Rechtstreeks verzonnen door een gekke, oude kat, zo klonk het. Daar kwam bij dat hij het ook een beetje vreemd vond dat er relatief weinig katten naar de steen zochten. Iedereen buiten dit gebied wist vast en zeker allang al dat het niet echt was, de Everyal. Misschien hadden zij het zelfs bedacht om de katten hier te treiteren met een eeuwenlange zoektocht naar niets. Pulse werd al kwaad bij de gedachte alleen al, maar hij voelde de woede niet door zijn lijf stromen, iets wat hij normaal wel had. Hij voelde zich kalm, wat erg vreemd was voor hem als hij dacht aan dingen die hem irriteerden. Hij was niet helemaal zichzelf, dat stond wel vast.
Plots klonk er een luid gebulder. Pulse schrok op en spitste zijn oren. Het geluid kwam vanaf de rand van de kliffen. Misschien was er een steen afgebroken? Met een snelle pas rende hij naar de klif toe. Onderweg had hij de geur van een kat opgepikt, een vrouwtje. Dit maakte zijn eerdere theorie alleen nog maar logischer. Toen hij bij de rand van de klif kwam, zag hij twee grijzige pootjes boven de rand uitsteken. Eventjes verscheen er een hoofd, maar die verdween al snel weer. Pulse twijfelde of hij moest helpen of niet, maar besloot toch op een afstandje te gaan zitten en te kijken naar het spektakel dat zich voor hem afspeelde. Een grijs-blauwe poes trok zichzelf voor de zoveelste keer omhoog aan de klifrand en slaagde erin om haar achterpoten veilig te krijgen. Ze leek buiten adem te zijn, al duurde dat moment maar kort. Al snel had ze zich hersteld en keek ze hem met een kwade blik aan. ”Wie ben je?” snauwde ze. Pulse keek haar met een luchtige blik aan. Ze had twee kleuren ogen. Het zag er raar uit, maar ergens ook wel weer dreigend, alsof ze bezeten was door iemand die haar de twee kleuren ogen had gegeven. Deze poes leek niet erg in haar humeur te zijn, een goed gesprek zou hij vast niet bij haar los kunnen krijgen. Dus besloot hij rustig op haar vraag te antwoorden en wilde geen gevecht uitlokken. ”Pulse, maar noem me zoals je wilt.” Opnieuw gebruikte hij de standaard zin waarmee hij zich aan iedereen voorstelde. Hij hield zich nog steeds gedeisd, een lome uitdrukking op zijn gezicht hebbend, zijn lichaam in een ongevaarlijke houding. Maar zo voelde hij zich ook. Hij had helemaal geen zin in een gevecht, hij wilde het liefst een beetje rustig aan doen. Normaal zou hij het niet erg gevonden hebben, maar hij was sowieso al niet zo in zijn opperbeste humeur de laatste tijd. Dat was allemaal de schuld van de winter, dat vreselijke rotseizoen dat nergens goed voor was. ”Gaat het?” Pulse probeerde niet bezorgd over te komen, die intentie had hij helemaal niet. Hij kon bijna wel raden dat de poes tegenover hem niet zo blij was met dat hij had gezien in welke positie ze net hing. Hier kon hij haar dan ook fijn mee pesten. Had hij ook nog wat leuks te doen vandaag.

Silversea keek even achter zich naar het water. Als er een vijand aan was gekomen, en die had ze genoeg, dan had die haar makkelijk kunnen doden. Ze schudde haar vacht even uit en keek naar de kat voor zich. Beter gezegd de kater. Ze kon vaak met katers omgaan maar niet als ze haar schattig of gemaakt voor de mensen vonden. Ze kon ook niet met poezen omgaan. Elke poes in haar leven had haar gezegd dat ze met een mensen mee moest gaan. Ze keek naar de kater. Haar ogen onderzochten hem even maar toen prikte ze weer kil in zijn ogen. Wat deed hij hier en wie was hij. Dit was niet echt een gebied voor huiskatten. Ze snauwde hem een vraag toe. Eerst keek hij haar alleen maar luchtig aan. Ze bleef hem strak aankijken. De meest zeiden dat het blauwe oog stond voor het ijs rond haar hart en het groene oog was volgens hun het bewijs dat ze gif in plaats van bloed door haar aderen had lopen. Ze rolde even met haar ogen. Dat was niet eens waar. Ze kon wl van iemand houden maar die moesten daar heel erg zijn best voor doen. Dus dat ijs sloeg nergens op. En niemand zou het overleven als die gif in zijn bloed had. Dus dat sloeg ook nergens op. ja wel hoor dat kan wel als je bezeten bent door de duivel. Riepen ze altijd al naar haar. Als sinds ze een kitten was. Ze stak haar nagel tegen het steen. ”Pulse, maar noem me zoals je wilt.” gaf de kater rustig antwoord t op haar vraag.
,,luister dan goed naar me Pulse als jij denkt dat jij mij kan doden of naar die mensen kan sturen heb je het mis. Ik zal niet buigen voor een mens of voor welke kat dan ook"sprak ze zelf nu ook al een stuk rustiger. Ze zei dat altijd gelijk maar voor als die katten weer gedachtes in hun hoofd kregen. Ze keek in zijn ogen. Haar kille en dreigende blik waren weg maar haar emotieloze blik was er nog. Ze wist nog niet helemaal zeker of ze deze kater moest vertrouwen ookal zei haar gevoel dat ze dat wel moest doen. Het kon altijd uitlopen op een gevecht en dat wist ze meer dan genoeg. ,,zo dat heb ik gehad noem me maar silversea hoor, of silver of hoe je wilt."sprak ze rustig. ”Gaat het?” vroeg hij. Ze keek hem aan. Vroeg hij dat omdat ze net aan die klif hing. ,,hoe bedoel je door die klif? zo ja dan gaat het wel ik heb erger meegemaakt." gaf ze antwoordt op zijn vraag. Ze grijnsde even naar hem. Ze ging zitten en keek naar het water dat nogsteeds woest tegen de rotsen kletterde. Dat was nou al de zoveelste keer dat ze bijna dood was. Ze keek naar de kater. ,,maar wat brengt jou hier?"

Met alle gemak liet Pulse zich onderwerpen aan een grondig onderzoek van de ogen van de poes. Hij verrekte geen spier en ontspande zich goed en kwaad als het ging. Hij tilde zijn poot op en begon zijn pootkussentjes even te likken, waarna hij de scherpe ogen van de poes in de zijne voelde prikken. ”Luister dan goed naar me Pulse als jij denkt dat jij mij kan doden of naar die mensen kan sturen heb je het mis. Ik zal niet buigen voor een mens of voor welke kat dan ook,” sprak de poes fier. De kater zette langzaam zijn poot op de grond. Deze uitbarsting had hij niet aan zien komen. Hij wist dat hij hier beter geen brutaal antwoord op kon geven, maar hij was niet bang voor deze poes. Hij deed wat hij wil, hoe chagrijnig het haar ook maakte. ”Ik was ook niets van dat van plan om te doen,” zei hij beheerst maar hij liet wel iets van irritatie in zijn stem horen. Hij wilde dat ze wist dat er niet zo’n toon tegen hem aan moest worden geslagen, ook al verwachtte hij niet dat het haar wat uitmaakte wat een ander van haar dacht. Ze leek een eigenwijze kat die snel opgefokt was, maar dat vond hij prima. Zolang ze zich maar inhield tegen hem. ”Zo dat heb ik gehad noem me maar Silversea hoor, of Silver of hoe je wilt,” klonk het iets rustiger. Pulse vond de naam ironisch genoeg best wel bij haar passen. Zojuist had ze nog boven een zilverkleurige zee gehangen, op het randje van de dood. Hij kon het niet laten te grinniken, ongeacht wat ze ervan zou vinden. Wat hem wel was opgevallen, dat ze iets minder bozig overkwam dan dat hij van haar had verwacht. Ze leek zich een beetje in te houden voor hem, maar hij kon haar natuurlijk nog maar net, dus mocht hij eigenlijk niet oordelen. ”Silversea… Ik noem je wel Silver. Kort maar krachtig.” Met de laatste woorden schonk hij haar een glimlach toe. ”Hoe bedoel je door die klif?” beantwoordde ze zijn vraag. ”Zo ja dan gaat het wel ik heb erger meegemaakt.” Silver grijnsde kort naar hem, en hij grijnsde terug. ”Daar zag ik je ook wel voor aan, voor een avontuurlijke poes,” bekende hij eerlijk. Hij slaakte een onhoorbare zucht en ontspande nu zijn hele lichaam. Hij sloeg zijn staart losjes om zijn voorpoten en liet het topje van zijn staart naar boven krullen. Zijn oren gingen heen en weer bij het horen van kleine geluidjes, zoals het bonken van de zee op de steile rotswand ver beneden de twee katten. ”Maar wat brengt jou hier?” klonk Silver’s vraag. Pulse dacht even na. Wat bracht hem hier? Dat was een goede vraag. Hij wilde zijn energie kwijt tot hij een hels gebonk hoorde, waarna hij een kattengeur rook. Klonk dat goed genoeg? ”Tja… Ik hoorde een hard geluid, en het kwam vanaf deze kliffen. Ik besloot er maar een kijkje te gaan nemen, en op mijn weg hierheen ving ik een kattengeur op. Nou ben ik niet zo’n held en zou ik je zeker niet hebben gered, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand.” Zijn woorden waren een beetje sarcastisch bedoelt, en zeker niet gemeen, hoewel hij ze wel een beetje zo liet klinken. Af en toe kon hij best verwarrend zijn, maar daar vond hij zijn plezier dan weer in, in het voor gek zetten van andere katten door ze in verwarring te brengen. Het was zijn speciale gave, zoals hij dat zelf altijd vond. ”En wat zorgt ervoor dat jij van een klif af valt?” Pulse glimlachte naar haar. Het was eerder een opmerking om haar te bemerken op haar eerdere gestuntel dan dat hij er echt een antwoord op hoefde te hebben. En hij wilde ook wel weer eens een gesprek hebben met iemand.

Silversea keek naar de kater voor haar. Haar blik was rustiger dan eerst. Haar spieren waren niet meer gespannen. Haar ogen schoten naar achter naar het water, maar al snel staken ze weer in de ogen van Pulse. Ze liet zich door haar achterpoten zakken tot ze zat. Ze sloeg haar staart sierlijk om haar lichaam en sloeg het puntje steeds tegen de grond. ”Ik was ook niets van dat van plan om te doen,” zei je kater. Ze hoorde een lichte irritatie in zijn stem. Ze draaide haar oren naar achter maar lette er verder niet op. ,, oke ik zei het alleen maar voor het geval dat."zei ze rustig. Toen ze haar naam zei hoorde ze hem een grinnik van hem. Eigenlijk was dat best logisch. Ze had net aan een klif gehangen bijna doodgaand door de zee. De zee die door het licht een zilveren gloed had gekregen. Ze grijnsde even. ”Silversea… Ik noem je wel Silver. Kort maar krachtig.” zei hij. Ze kek hem aan. Hij had wel gelijk. ”Daar zag ik je ook wel voor aan, voor een avontuurlijke poes,”. Ze keek hem aan. ,,eindelijk iemand die me begrijpt"zei ze en keek hem aan. ”Tja… Ik hoorde een hard geluid, en het kwam vanaf deze kliffen. Ik besloot er maar een kijkje te gaan nemen, en op mijn weg hierheen ving ik een kattengeur op. Nou ben ik niet zo’n held en zou ik je zeker niet hebben gered, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand.” legde hij uit als antwoord op haar vraag. ,,tja dat heb je een grote nieuwgierigheid want volgens mij ben je de enige kat met verstand die ik tegenkom"sprak ze rustig. Haar stem klonk zuiver en rustig. ”En wat zorgt ervoor dat jij van een klif af valt?” vroeg hij. Ze grinnikte even. ,,een steentje" zei ze alsof het heel normaal was. ,,oke dat klonk dom he"sprak ze lachend. ,,ik ging hier heen om mijn gedachtes op een rij te zetten en toen schopte ik een steetje naar beneden. Die nam een groter steen mee en toen brak de rots" Ze keek even om maar weer niet voor lang. Ze begreep niet echt waarom maar ze moest met haar ogen blijven kijken naar de kater. Ze had het eigenlijk nog nooit gezellig met een kater gehad. Niet dat ze zei dat praten echt gezellig was, maar dat kwam nog wel. Ze merkte in ieder geval da ze een stuk losser van dan op het begin

Hoe meer Silver sprak, hoe meer Pulse’s vooroordeel over haar wegtrok. Hij had snel zijn oordeel over iemand klaar en was vaak ook koppig genoeg om deze niet bij te draaien naarmate hij de kat beter leerde kennen. Door Silver haar uitval aan het begin van hun ontmoeting, had de kater een snelle schets van haar karakter kunne maken. Hij dacht dat ze een gemene, bloeddorstige poes was, die alleen maar uit was op macht, die ze door middel van zware gevechten en onnodige bloedbaden zou verkrijgen. Ze leek hem ook iemand die niet snel opgaf en zich erg schaamde als er iets niet geheel volgens plan ging. Ergens wis Pulse dat hij nog steeds gelijk had, en stiekem wilde hij zijn eerste indruk van deze poes ook niet veranderen, maar het ging een beetje vanzelf. Hij had zichzelf voorgenomen een beetje rustiger aan te doen met andere katten, simpelweg omdat hij er achter was gekomen dat al dat gevit op anderen alleen maar energie bij hemzelf kostte. ”Tja dat heb je een grote nieuwsgierigheid want volgens mij ben je de enige kat met verstand die ik tegenkom,” sprak de zilverkleurige poes. Ze leek haar woorden niet al te zorgvuldig de kiezen, maar dit antwoord was er goed uitgekomen. Hij knikte. Dat was hij zeker. Misschien niet de meest verstandige kat die ze tegen was gekomen, maar ja, Pulse was slim en gebruikte zijn hersenen voor dingen waarvoor ze gemaakt waren. ”Wees maar blij met deze ontmoeting, dan. Ik zal de enige kater met hersenen zijn die je hier tegenkomt,” snorde hij geamuseerd. Zijn ego was groot genoeg om te denken dat het nog waar was ook. ”Een steentje,” was Silver’s excuus voor haar stuntelige actie van daarnet. Pulse had dit zelf ook nog wel kunnen verzinnen. Nee, natuurlijk was het geen steentje, het was een rots-knagend muisje. ”Oke dat klonk dom he?” Gelukkig kon Silver er zelf om lachen. De kater liet ook zijn glimlach zien en liet het zo geloofwaardig mogelijk overkomen. ”Ik ging hier heen om mijn gedachtes op een rij te zetten en toen schopte ik een steentje naar beneden. Die nam een grotere steen mee en toen brak de rots,” was de verdere uitleg die de poes voorlegde. Pulse grijnsde breed. Daar zat hij op te wachten, het toegeven van een fout van een andere kat. Vreemd genoeg kon hij hier altijd erg van genieten. Even leek Silver ongemakkelijk om zich heen te kijken, maar telkens opnieuw richtte ze haar blik in zijn ogen. De kater zocht hier niks achter, misschien bleek ze wel een heel verlegen poes te zijn? Ze was in ieder geval een gesprek waardig. ”Je moet ook goed oppassen bij deze afgronden. Je hebt nu geluk gehad dat je zulke sterke poten hebt, anders had je het zeker niet gehaald,” kon Pulse het niet laten te zeggen. Hij wist dat het geen zin had om iemand anders op zijn fouten te wijzen, vooral niet als hij het half-lachend zei. Het ging hem ook helemaal niets aan wat Silver deed. Hij had zijn eigen leven en bemoeide zich zo weinig mogelijk met het leven van anderen. ”Is het dagelijkse kost, dat kliffen klimmen van jou?” Hij probeerde er een grapje van te maken, en zo was het ook bedoelt. Nu doelde hij op het dagelijkse leven van de poes, gewoon voor de interesse. Hij gooide al zijn principes overboord om een gesprek te maken met haar, en daar zou ze maar een beetje respect voor moeten hebben, hoewel hij dacht dat dat wel snor zat.

De ademhaling van de jonge grijs/ blauwe poes was rustig. Haar ogen stonden kalm. Haar spieren aren ontspannen. Ze was gewoon helemaal veranderd. Op het begon had ze snel geademd omdat ze daarvoor aan een klif had gehangen. Haar ogen hadden kil en emotieloos gestaan omdat ze de kater nog helemaal niet kende, nou kende ze hem ook nog niet maar ze wist wel al van hem dat hij haar niet zou aanvallen. Haar spieren hadden gespannen gestaan om allebij de redenen. Ze spitste haar oren, het enige wat ze hoorde waren de woorden die zij en Pulse zeiden, hun ademhalingen en de zee die woest tegen de rotsen sloeg. ANdere dieren hoorde ze niet. Dat was wel logisch. Hier waren nooit veel dieren, maar als die er wel zouden zijn zouden alle prooidieren naar de naaldbossen gevlucht zijn. Daar hadden ze de hele winter eten. Sommige roofdieren hadden hun voorbeeld gevolgd maar dat was alleen om daar in een holletje te gaan liggen en de hele winter te slapen, zoals de beren. Zij was niet echt een kat die in een holletje ging liggen om te slapen. Het liefst zocht ze de hele dag naar avontuur. Maar eens praten met een kat was ook wel eens leuk. Ze keek naar de verte. Daar begon de deken van sneeuw weer. Vroeger als kitten was ze gek op dat witte spul. Maar nu had ze haat aan de kou die het met zich meenam. Haar ras was gefokt door de mensen voor de kou dus ze had een dikke vacht. Ze keek naar Pulse. Die zou het vast kouder dan haar hebben. ”Wees maar blij met deze ontmoeting, dan. Ik zal de enige kater met hersenen zijn die je hier tegenkomt,” wekte zijn woorden haar uit haar gedachtes. Ze had niet alles goed gehoord maar ze kon de zin wel op zijn plek zetten. Eigenlijk klonk dat wel een beetje egoistisch. Ze keek van hem naar de grond. Het zou niet lang meer duren voor deze grond ook bedekt was met een dikke laag sneeuw bedekt was. Ze zuchtte even onhoorbaar. Nog even en overal waar ze zou komen zou ze wit woorden in plaats van grijs/blauw. ”Je moet ook goed oppassen bij deze afgronden. Je hebt nu geluk gehad dat je zulke sterke poten hebt, anders had je het zeker niet gehaald,” zei de kater. Ze keek hem aan. Tuurlijk had ze sterke poten waar had ze ze anders voor gekregen. echt niet voor de sier hoor. Ze rolde even met haar ogen. Daar had ze geen zin in op te antwoorden. Hij zei het lachend alsof het een grapje was. Was het echt een grapje dat zij zelf bijna een einde aan haar leven had gemaakt? Ze gromde even en keek om. ”Is het dagelijkse kost, dat kliffen klimmen van jou?” zei hij weer op de zelfde toon. Weer alsof het een grapje was. ,,als je bedoelt dat er net bijna een einde is gekomen aan mijn leven dan ja dat gebeurt bijna elke dag. En elke dag wel weer anders" gromde ze. Ze stond op. Nee ze zou niet weg gaan. Ze zou zich niet weg laten jagen door een kater die dacht dat hij de beste was. En grapjes maakte over het einde van een leven. Ze had het de laatste tijd al genoeg meegemaakt. Ze keek naar het water. Daardoor zag ze de lava weer voor zich en haar vrienden en haar familie die achter haar door de lava vermoord werden. Ze sloot haar ogen. Ze had de dood van hun gezien en die beelden zou ze nooit meer vergeten. Haar oude partner. De enige waar ze ooit echt van gehouden had. Heeft zich voor haar ogen opgeofferd voor haar. Weer voelde ze de tranen in haar ogen branden. Ze draaide haar kop weg van Pulse. Hij mocht haar niet zo zien. Hij mocht niet zien dat ze zwak kon zijn. Ja ze voelde zich zwak op deze momenten.

Pulse hoopte eigenlijk dat Silver zou reageren op de stille complimentjes die hij haar gaf. Ze leek het ergens wel een beetje nodig te hebben, die complimentjes. Gewoon om haar een beetje rustiger te maken, en het leek niet echt een poes doe elke dag iets leuks naar haar hoofd geslingerd kreeg, aangezien ze er nogal ruig uitzag, en haar karakter in het begin weerspiegelde dit perfect. Maar Silver bleef stil en keek een beetje van de grond naar hem, en weer terug naar de grond. Het leek alsof ze zich niet lekker voelde met hem in de buurt, alsof hij haar niet op haar gemak kon stellen. Al zou ze maar één klein woordje zeggen, want dit stille gedoe zorgde er ook weer voor dat Pulse zich niet zo op zijn gemak ging voelen. Hoe langer hij praatte, hoe ongeduldiger hij met zijn poten in de koude grond kneedde. Alsjeblieft, laat dit gevoel snel stoppen! ”Als je bedoelt dat er net bijna een einde is gekomen aan mijn leven dan ja gebeurt bijna elke dag. En elke dag wel weer anders,” klonk het snauwend. De kater kneep zijn ogen samen en keek met een scherpe blik naar Silver. Waar sloeg dat nou weer op? Werd ze ineens boos om niets. Ze bracht hem een beetje in verwarring. Het ene moment leek ze een lief poesje te zijn met een tekort aan aandacht, het volgende moment gaf ze hem een snauw met haar woorden. Hij had eigenlijk geen zin zijn tijd hier aan te verspillen, maar hij had ook niet zoveel zin om weg te lopen, dat zag er meteen weer zo verliezend uit terwijl ze niet eens hadden gevochten. Silver leek hetzelfde idee te hebben. Ze stond op maar ze liep niet weg. Met een lege blik die Pulse vanuit zijn ooghoeken kon zien staarde ze in het water. Het leek alsof ze nadacht. Het liefst spuugde hij nog een gemeen antwoord terug op haar brutale uitspraak, maar hij kon zo snel even niets bedenken om haar te irriteren. Misschien was het naast haar zitten al irritant genoeg voor haar. Plots draaide ze haar kop van hem af. ”Wat nou weer?” gromde hij naar haar. Hij had geen flauw idee waar ze allemaal mee bezig was, maar hij vond het allemaal een beetje raar. ”Als je geen zin hebt om naast mij te zitten, ga je maar weg, hoor,” voegde hij er nog koppig aan toe. ”Want ik ben in ieder geval niet van plan om weg te gaan.”

[Ik hoop dat je er wat mee kan ö]