When the wind is blowing in your face ~

N A M I

Chagrijnig keek Pulse met een afkeurende blik naar het rustige water van het meer dat zachtjes heen en weer kabbelde. Vandaag had hij geen zin in de zoektocht naar die vreselijke steen die niemand meer leek te kunnen vinden. Hij wilde hem zo graag als eerste vinden, maar af en toe werd de zoektocht hem een beetje te veel, en dit was een van die momenten. Dat het winter was zorgde er alleen nog maar meer voor dat hij sneller geïrriteerd raakte. Het was altijd zo koud, en de sneeuw zorgde ervoor dat zijn vacht nat werd en aan zijn lijf bleef plakken, waardoor het extra goed zichtbaar was hoe vermagerd hij was geraakt door het weinige prooi dat er dan nog rond zou scharrelen. Dan leek hij weer een van die katten die niet voor zichzelf kon zorgen, eentje die te koppig was voor vrienden en alleen maar op zichzelf wilde zijn. Het was wel waar wat ze dan zouden denken, maar hij wilde niet zo gezien worden. Hij moest een goede indruk maken, op alles en iedereen. En er dus niet uit zien als een half verzopen kitten. Met een zucht nestelde hij zich aan de oever van het meer, nog steeds zijn blik over het water laten turen. Hoewel hij zo min mogelijk aan het weer probeerde te denken, was het toch onvermijdelijk dat zijn gedachten naar dat onderwerp dreven.
Pulse rilde toen er een harde windvlaag over het meer trok richting zijn kant. Het zorgde ervoor dat zijn vacht opwoei en zijn staart hulpeloos een paar centimeter werd verplaatst. Hij vloekte hardop, rotweer dat het ook was. Er was eigenlijk ook helemaal niks goeds dat hij kon verzinnen over dit jaargetij. De zon mocht dan wel schijnen, het zorgde er in ieder geval niet voor dat het warmer werd. En dan die wind, waar was dat eigenlijk voor nodig? Nee, gaf hem maar de zomer. Een overvloed aan prooi, heerlijke temperaturen die het draagbaar maakten om lange tochten te houden en bovendien voelde de oranje kater zich dan een stuk minder opvliegend. Alsof de zomer ook iets van rust gaf. Het liefst groef hij een hol onder de grond en bleef hij daar de hele herfst en winter slapen, en zodra de warme zonnestralen de bosgrond weer met een bezoekje zouden verwarmen, zou hij weer naar boven kruipen. Pulse zakte langzaam weg bij deze gedachte. Hij had zijn ogen gesloten en zijn staart als bescherming voor de wind tegen zijn lichaam aan gedrukt. Zijn gedachten gingen uit naar de zomer, en hij waande zich in een roes, die er al snel voor zorgde dat hij in een heerlijke slaap viel.

Pulse schrok uit zijn slaap toen er tussen zijn ribben werd gepord. Hij richtte half slapend zijn kop op en probeerde een beetje boos naar zijn slaapverstoorder te kijken om hem hopelijk af te schrikken. Hij opende zijn bek in een grote gaap en liet zijn kaken met een klap op elkaar vallen. De geur die voor zijn gezicht hing verraadde dat een jonge poes, zeker niet ouder als een jaar, hem uit zijn slaap had gewekt. ”Wat moet je?” snauwde hij haar toe, terwijl hij snel overeind sprong en recht tegenover de poes ging zitten. Deze deinsde achteruit met grote, bange ogen en stotterde: ”S… sor… sorry, meneer.” Pulse sloeg zijn ogen ten hemel en slaakte een zucht. Hij kon haar niets aandoen, hij was niet zo gemeen. Maar hij kon haar wel flink bang maken en een beetje op haar plaats zetten, aangezien het niet zo veilig was om elke slapende kat die toevallig in de weg lag even tussen zijn ribben te porren. Nou had ze geluk dat Pulse niet in een bui was om herrie te gaan schoppen en om er een groot probleem van te maken, maar toch wilde hij dat ze wist dat dit niet kon in het vervolg. Hij toverde zijn beste glimlach tevoorschijn, wat nogal moeilijk ging omdat hij nog niet helemaal wakker was, en knikte de poes vriendelijk toe. ”Ook een goedemorgen,” zei hij met een beetje sarcasme. Hij bekeek de kat voor hem nauwkeurig. Ze was klein, zoals hij al had geroken, en hij torende hoog boven haar uit. Ze had een wollige, grijze vacht. Eigenlijk vond Pulse haar nog erg jong voor een kat om alleen rond te dwalen, want voor zover hij kon ruiken en horen waren er geen andere katten in de buurt. Misschien was dit kleintje weggelopen? ”Wat doet zo’n klein mormel als jou hier alleen? Weet je dan niet dat het hier heel gevaarlijk kan zijn, en bovendien is het weergetij ook niet helemaal ideaal… Als ik jou was, zou ik weer terug gaan naar je ouders, ze zullen vast ongerust zijn.” De wijze les moest nog maar even wachten, eerst wilde Pulse weten of zijn gedachten over haar klopten, dat ze echt weggelopen was. Hij verwachtte dat de poes eerlijk zou antwoorden, daar leek ze braaf genoeg voor. Daar kwam bij dat hij vast intimiderend over zou moeten komen tegenover zo’n jong beestje, hij zou vast wel wat druk op haar uitoefenen. En anders was er altijd nog de harde aanpak.

[Kortjes..]

De poes kreeg iets van een verslagen blik in haar ogen toen Pulse een hele rede tegen haar gaf. Het leek alsof ze iets wilde vertellen, maar door zijn woorden viel ze stil, alsof ze het niet meer durfde te vertellen. De kater liet geamuseerd gesnor horen. Dat was in ieder geval een goed begin. Hij had de poes nu al een beetje onder zijn duim gekregen. De poes slaakte opnieuw een diepe zucht en Pulse kon vertellen dat ze nadacht. Misschien wilde ze toch een antwoord geven? Hij was erg benieuwd wat voor woorden er uit zo’n hummeltje zouden rollen, hij was zeer benieuwd. ”Bij mijn geboorte was er niemand, níemand. Mijn ouders heb ik nooit gezien. Mijn broertjes en zusjes heb ik nooit gezien stel dat ik ze had.” Terwijl ze sprak, keek ze hem niet aan. Het was bijna alsof ze dat expres deed om hem te laten zien dat het haar niet veel kon schelen, of hem dat in ieder geval liet dénken. ”Mijn enige hoop was een solitaire kater, mijn mentor. Hij vind me op na 2 dagen uitgehongerd te zijn en zonder warmte. Hij heeft me gemaakt zoals ik nu ben, een klein mormel die wetenloos en alleen deze wereld moet bevechten. Hij ging voor me jagen in de koude wintermaanden en één keer terwijl hij op jacht ging was ik achtergebleven in het hol en in slaap gevallen. Hij is nooit meer teruggekeerd.” De laatste woorden klonken bitter, en een glimlachje bevestigde dat. Pulse had een gevoel van medelijden gekregen in zijn borst. Hij keek de poes aan, wetend dat ze niet terug zou kijken met de blik die hij hoopte te zien. Een mooie, sterke uitstraling, dat had ze in ieder geval wel. Haar mentor had haar goed gedaan, hoewel hij haar niet had geleerd dat slapende katten niet gestoord mochten worden voor je eigen veiligheid. Het is maar dat Pulse zo’n geduld had vandaag, en dat hij medelijden had gekregen met het arme katje. Zelf kon hij het zich niet voorstellen om op te groeien zonder ouders. Ze had het vast heel erg zwaar gehad, maar deze zware tijden leken nog niet voorbij te zijn. ”Weet je nou genoeg?” Deze snauwende opmerking deed de oranje kater even opschrikken. Hij haalde de lieve glimlach van zijn gezicht en zijn mond veranderde in een nauwe streep van ongenoegen. Dat was nou ook weer niet nodig geweest. ”Ik weet genoeg,” antwoordde hij koeltjes, zonder enige emotie in zijn stem te laten klinken. ”En ik vind het heel erg rot voor je,” besloot hij er aan toe te voegen om niet al te bot over te komen. Hij meende het wel. Hoe kon zo’n schattig, lief bolletje vacht nou alleen worden gelaten? Natuurlik wist Pulse niet wat er met haar mentor gebeurd was en eigenlijk mocht hij er ook niet over oordelen. Toch vond hij het stom voor de poes dat ze alleen rond moest dwalen zonder steun van familie of vrienden. Het moest vast een rotleven zijn. Hij keek neer op het grijze katje en kreeg plots zin haar te laten zien dat ze niet alleen was. Wat dat was ze niet en zou ze ook nooit zijn. Ze was vast gewend geraakt aan haar leven, maar een beetje liefde van een andere kat op zijn tijd kon vast geen kwaad, toch? Pulse bewoog zijn kop naar voren en drukte zijn wang tegen die van de poes en gaf haar een vlugge lik over haar oor. Ze rook niet naar warmte of moeder, ze rook naar een doorgewinterde poes die in een vlugge tijd had moeten leren op zichzelf te leven. Het was raar om te zeggen, maar ze rook gewoon sterk. Respect welde naast medelijden op in de grote kater zijn borst. ”Mijn naam is Nami,” sprak het kleine beestje. Pulse zag hoe ze zichzelf dwong te glimlachen. Hij schonk haar een glimlach terug. ”Een prachtige naam heb je daar, kleintje,” prees hij haar. ”Ik heet Pulse, maar noem -” Hij stopte midden in zijn zin. Maar noem me zoals je wilt, was wat hij wilde zeggen, het was iets wat hij altijd zei als hij zich voorstelde. Hoe meer hij er over nadacht, hoe stommer die zin eigenlijk klonk. Hij besloot de zin niet af te maken. ”Nee, laat maar,” maakte hij er kortaf van. Met een onzekere gezichtsuitdrukking keerde hij zijn kop en om zich een houding te kunnen geven wierp hij een blik over het meer. Plots schoot hem iets te binnen. Die knagende honger die hij eerder had gevoelt kon hij nu stillen door een visje uit het meer te vangen. Het weer was wat zachter geworden als voor hij ging slapen, en zo heel koud had hij het niet meer. Hoewel de wind nog steeds onaangenaam waaide, leek het hem ineens niet veel meer te deren. Zijn nieuwe prioriteit was eten, en misschien kon Pulse Nami meevragen om te gaan vissen of om te gaan jagen. Hij draaide zijn kop weer terug naar haar. ”Je hebt vast honger gekregen,” zei hij, bedoelt als een subtiele hint. ”Ik in ieder geval wel.” Hij liftte zijn kont van de grond en schudde zich kort uit om de kou uit zijn vacht te verdrijven. Daarna richtte hij zijn kop op het meer als teken dat hij daar graag wilde gaan vissen. ”In dit meer zitten de heerlijkste vissen. Nu het winter is, is er vast minder kans op een paar van die heerlijke lekkernijen, maar het is altijd het proberen waard.” Pulse had hier vroeger vaak genoeg gevist met zijn familie. Ze haalden de grootste vissen uit dit meer. Hij hoopte dat Nami zou instemmen met zijn voorstel en dat ze net zoveel geluk zouden hebben als dat hij vroeger had.

Toen Pulse het kleine donsbolletje een lik over haar oor gaf, voelde hij hoe haar spieren verstijfden. Hij wist niet precies of het kwam omdat ze lichamelijk contact niet zo fijn vond, of dat het diepere persoonlijke dingen waren die hem niets aan gingen. Hij wierp kort een vragende blik naar haar, maar besefte al snel dat hij geen uitleg wilde, en haalde deze uitdrukking weer snel van zijn gelaat. Ze glimlachten veel naar elkaar, wat toch een goed gevoel gaf. Het leek alsof Nami hem een beetje had geaccepteerd. Ze had in ieder geval geen duidelijk afkeer aan hem, en als ze die had, kon ze hem goed verborgen houden. Terwijl Pulse haar vroeg om mee te gaan jagen, leek haar glimlach zich nog meer te vergroten, alsof hij haar hiermee een groot plezier deed. Het deed hem goed om te zien dat ze met zulke kleine dingen zo blij kon zijn. Haar mentor had haar een goede instelling in het leven gegeven. Ze was niet alleen een goed onafhankelijke poes die makkelijk haar eigen hachje kon redden, ze was ook nog goedlachs en kon genieten van de kleine dingen in het leven die het juist zo leuk maakten. Zelf had de oranje kater helemaal niet zo’n instelling. Hij wilde alles hebben en vond het onderhouden van zichzelf alleen maar tijdverspilling. Het is dat hij het nodig had om te leven, dat jagen en slapen, maar anders vulde hij hele dag het liefst met het zoeken naar de Everyal. Oh god, die steen… Een lichte irritatie trok over hem heen terwijl hij dacht aan die onmogelijk vindbare steen die zich al jaren voor hem en de rest van de katten verborgen hield. Eigenlijk snapte Pulse niet waarom hij er nog naar zocht. Het was wel duidelijk dat niemand hem zou vinden. Alles was al doorzocht, geen plekje was overgeslagen. Maar nee hoor, geen enkel spoor van die vervloekte steen. Maar toch bleef hij de hoop houden dat die steen er wél was. Het moest wel. Hoe kon zo’n grote legende vele katten in zijn greep houden, terwijl het eigenlijk een verzonnen verhaaltje bleek te zijn? Hoewel, als iedereen zo makkelijk dacht, hoefde niemand meer tijd in te leveren naar die zoektocht... Verward schudde Pulse zijn kop terwijl het zachte stemmetje van Nami hem weer naar de echte wereld trok. ”Ik wachtte al op het moment dat je me dit zou vragen,” klonk het naast hem. Ze stond ook op en de kater grijnsde. Hij wierp nog een blik op het meer, voordat hij naar voren liep en zich voorzichtig een weg door het dikke riet baande. ”Volg me maar,” zei hij en hij draaide zijn kop naar haar om te kijken of ze hem gehoorzaamde. ”Ik hoop dat je het niet erg vind om een natte vacht te krijgen?” Eigenlijk wist Pulse nog niet eens of Nami wel kon zwemmen, maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Met elke stap die hij zette voelde hij een koude rilling vanaf zijn poten naar zijn staart trekken. Het water was ijskoud en even besefte hij niet wat hij had gezegd. Wie was er nou zo stom om midden in de winter vissen te gaan vangen in een meer? Deze idioot dus. Het was hem wel opgevallen dat de poes geen tegenreactie had gegeven. Ze moest toch wel weten dat dit best wel gevaarlijk was om te doen? Je kon makkelijk onderkoelt raken, en er was maar een kleine kans dat je een vis ving. Rustig waadde Pulse zich in het water. Hij ging meteen kopje onder, maar zwom snel weer naar boven. Hij voelde zijn spieren samentrekken van de kou en hij vloekte hardop. Daarna beet hij op zijn kaken en dwong zichzelf door te zetten en zich niet als een watje over te laten komen. Hij moest haar een goed voorbeeld geven, dus moest hij zich vermannen. En een beetje snel ook.