Ice, ice baby ~

G I Z M O ‘&’ K U R A I

Voorzichtig doopte Pulse zijn voorpoot in het stromende water. Al snel trok hij hem weer terug. Jak, wat was dit water koud! Onrustig keek hij om zich heen. Hij zocht een stukje dat iets minder snel stroomde en misschien iets minder koud was. Hij had behoefte aan drinken. Drie dagen waren er al verstreken, en in die dagen had hij geen enkele prooi gevangen en het drinken dat hij binnen had gekregen was na een paar sprongen alweer uit zijn lichaam verdwenen. De rivier die hij had gevonden zat vol kraakhelder water, alleen het nadeel was dat de rivier snel stroomde en het best gevaarlijk was om eruit te drinken. Daar kwam nog eens bij dat het veel te koud was voor zijn buik, het was dus een groot risico om het te drinken. Met een hongerige blik staarde Pulse nog een naar het water dat voor zijn neus stroomde. Af en toe kwam er een klein stuk ijs langs dus hij moest goed oppassen dat hij zoiets niet tegen zijn kop zou krijgen. Zonder nog veel te twijfelen, stak hij zijn kop in het water en dwong zichzelf een paar flinke likken te nemen, ongeacht hoe koud het was. ”Koud, koud, koud!” riep hij jammerend. Hij deinsde achteruit en viel op zijn achterste, waar hij woest zijn kop schudde om ervoor te zorgen dat zijn kop niet nog eens zou bevriezen. Toen de meeste kou weg was, opende Pulse zijn ogen en wierp een woeste blik naar de rivier, niet dat die zich er iets van aan zou trekken. Een gedachte schoot door zijn hoofd. Misschien lag de Everyal wel hier in deze rivier? Geen enkele kat zou hier in durven te duiken om er te zoeken, het was dus een verstandige plek om de steen te verstoppen. De oranje kater waagde het om zijn hoofd boven de rivier te hangen en speurde het heldere water af om een glimp op te vallen van een fel licht. Nu hij er zo over nadacht, wist hij eigenlijk helemaal niet hoe de Everyal er precies uit moest zien. Dat was altijd een beetje vaag geweest in de legende. Het zou een lichtgevende steen moeten zijn, tenminste, hij was lichtgevend uit de hemel komen vallen. Eigenlijk zocht hij dus naar iets waarvan hij eigenlijk niet wist hoe het eruit zag. Ineens leek de hele zoektocht voor niks te zijn geweest, hoewel hij dit weigerde toe te geven. Op een dag zou alles duidelijk worden, en dat zou de dag zijn dat hij de steen had gevonden.
Pulse spitste zijn oren bij het horen van een geluid. Hij keerde zijn kop en keek recht in een paar ogen. Geschrokken siste hij en drukte hij zijn oren plat tegen zijn schedel. ”Waar ben je mee bezig?” siste hij met samengeknepen ogen. Waarom had hij deze kat niet eerder kunnen ontdekken?

De witte kater liep stil in de schaduw. zelfs in deze shaduwen was zijn lichaam haast onzichtbaar. zijn amber/oranje kleurige ogen keken rustig en kalm voor zich uit. Het liefst zou hij gaan zoeken naar de ene steen, Die Everyal. Hij wist haast niet hoe het eruit zou zien, en hij voelde aan dat niemand dat wist. Hij had het idee gekregen dat hij iedere steen die hij zag aan moest raken, wie wist was het de everyal. Wie weet, misschien ligt die steen wel ergens diep onder vele andere stenen, En als de steen er gewoontjes uit zien, dan zal niemand hem vinden. Misschien als je een beetje geluk had vond je hem, misschien ook niet. Hij keek wat meer omhoog en zag twee katten. Eentje kende hij maar al te goed, Het was Pulse. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zette zijn oren op scherp en hoorde wat de andere kater zag. "tuttut, ik was enkel opzoek naar zo'n prachtige steen die waarschijnlijk geweldig goed bij mijn vacht zo kleuren." Sprak de rode met witte kater uit, kort snoof hij, arrogantie. "Maar vertel me eens kater, wat mag je naam zijn?" Sprak de rode met witte kater nogmaals uit. De kater keek om, en gelukkig zag de kater hem over het hoofd. Hij grijnsde even, en al snel stapte hij uit de schaduw. "Goededag heren." Sprak hij kort uit waarna hij ging zitten en kort naar pulse knikte en dan naar de andere kater keek. "Ik ben Kurai, voor als je het nog niet wist. En wat mag jouw naam zijn?" zijn oranje kleurige ogen rolden over het lichaam van de kater. Ook deze kater was ouder dan hem, maar niet veel ouder. Waarschijnlijk net een jaartje.

Pulse bekeek de kat die voor hem stond. Hij had een nonchalante houding, niet iets vijandigs. Het was een oranje kater, net zoals hij, alleen dan wat donkerder. Hij zag er goedgelikt uit, een beetje ijdel zelfs. Pulse had het niet zo op uiterlijke verzorging. Zolang zijn vacht er maar was om hem te beschermen tegen de kou en tegen scherpe klauwen, vond hij het best. ”Tuttut, ik was enkel op zoek naar zo’n prachtige steen die waarschijnlijk geweldig goed bij mijn vacht zou kleuren,” sprak de kater. Pulse walgde nu al van deze ijdeltuit. Jemig, hij kon niet geloven dat zoiets als dit zijn best nog deed om die steen te vinden ook. ”Geweldig, meid,” siste Pulse dan ook een beetje geïrriteerd naar de kater. Hij had zichzelf na zijn faal weer snel hersteld en probeerde er niet veel van te merken. Hij was niet zo’n schrikkerig typje, normaal tenminste niet. Maar de laatste tijd leek hij wel vaker last te hebben van dingen waarvan hij geen flauw idee had waar ze vandaan kwamen. Hoewel hij geen flauw idee had waar dit vandaan moest komen. ”Maar vertel me eens kater, wat mag je naam zijn?” vroeg de kater gracieus. Alles wat deze kater zei, of deed, leek hij met klasse te doen, waardoor het extra duidelijk werd dat hij een zeer uit-de-hoogte karakter had. En Pulse mocht dat niet zo graag. Voor hij hem een antwoord toe kon snauwen, verscheen er een nieuwe kat achter de oranje kater. Hij was wit en kwam Pulse bekend voor. ”Goededag heren.” Die stem… Plots schoot er een naam door zijn hoofd. Kurai, de kater die hij eerder had ontmoet in het bos. De Kurai die zijn familie had achtergelaten in een of andere woestijn. Pulse kreeg een kort knikje van hem, en hij grijnsde. ”Ik ben Kurai, voor als je het nog niet wist. En wat mag jouw naam zijn?” Pulse slaakte een zachte zucht, nu kon hij het voorstellen nog even voor zich uit schuiven. Deze ijdeltuit ging zijn naam niks aan. Met een wazige blik keek hij voor zich terwijl hij dacht aan niets. Heerlijk, vond hij deze momentjes. Het waren toch van die dingen waarbij hij tijd had om na te denken, ook al deed hij dat niet. Zijn hoofd werd er leeg door, waardoor meteen zijn gedachten weer een beetje op een rijtje konden staan zodra alle onzin eruit weg gefilterd was. Hij kon het plots niet helpen een opmerking te maken. ”Trouwens, die steen, die zal je nooit kunnen “matchen” met jouw vacht. Hij wordt van mij, en het eerste wat ik zal doen met mijn macht, is jou hier wegsturen.” Pulse was benieuwd hoe hier op gereageerd zou worden, door Kurai en door die onbekende kater.

[Inspiratieloos, as you can tell x’D]